Muğla’nın eşsiz doğasıyla ünlü ilçesi Datça, sadece turistik güzellikleriyle değil, içinde barındırdığı insan hikayeleriyle de dikkat çekiyor. Bu hikayelerden biri de ilçenin tek ayakkabı tamircisi olan Rıdvan Arslan’a ait. Tam 26 yıldır Datça halkının ayakkabılarını, çantalarını ve deri eşyalarını onaran 43 yaşındaki Arslan, mesleğini büyük bir özveriyle sürdürüyor. Ambarcı Caddesi üzerinde bulunan mütevazı dükkanında, çeyrek asrı aşkın süredir çekiç sesleri yankılanıyor. gazetemedya.com.tr olarak, ilçenin bu emektar ustasının yaşam öyküsünü ve mesleğine duyduğu tutkuyu sizler için derledik.
Düzce Depreminden Datça’ya Uzanan Bir Hayat
Rıdvan Arslan’ın hikayesi, aslında Türkiye’nin yakın tarihindeki acı bir olayla şekillenmiş. Aslen Mardin Midyatlı olan usta, meslek hayatına 1999 yılında yaşanan Düzce Depremi’nin ardından yön vermiş. O dönemde Düzce’de yaşayan ve deprem felaketine yakalanan Arslan, bu talihsiz olayın ardından abisinin vesilesiyle Datça’ya yerleşmiş. Henüz genç yaşlardayken abisinin dükkanında çıraklık yapmaya başlayan Arslan, hem eğitim hayatını sürdürmüş hem de zanaatın inceliklerini öğrenmiş. “Esas ustam abimdir” diyen Arslan, o günden bu yana elinden çekici ve biz’i düşürmemiş.
“Hem Seviniyorum Hem Üzülüyorum”
Datça gibi popüler bir ilçede, alanında tek olmak Rıdvan Arslan için karmaşık duyguları beraberinde getiriyor. Yıllardır kendisine rakip olacak başka bir ayakkabı tamircisinin çıkmamasından dolayı ticari anlamda memnuniyet duyduğunu gizlemeyen Arslan, bu durumun manevi ağırlığını da hissediyor. İlçe sakinleriyle kurduğu samimi ilişkiden ve işini yapmaktan duyduğu huzurdan bahseden usta, “İnsanlar beni seviyor, ben de onları seviyorum. İşimi severek yapıyorum ve huzurluyum. Rakibimin olmaması beni mutlu ediyor ancak bu durumun getirdiği bir sorumluluk da var” ifadelerini kullanıyor.
Gelecek Endişesi: “Ben Bırakırsam Datça Ayakkabısız Kalır”
Zanaatkarlığın giderek kan kaybettiği günümüzde, Rıdvan Usta’nın en büyük endişesi mesleğini devredecek kimseyi bulamamak. Genç neslin el emeği gerektiren, sabır ve özveri isteyen bu tarz mesleklere ilgi göstermediğini belirten Arslan, çıraklık kültürünün yok olmaya yüz tutmasından dert yanıyor. Okullarda bu mesleklere yönelik teşviklerin yetersiz olduğunu düşünen Arslan, durumun ciddiyetini şu çarpıcı sözlerle özetliyor:
“Bir çırağım olsa, arkamdan bu işi devam ettirecek birisi yetişse çok mutlu olurdum. Ancak maalesef yok. Ben bu işi bırakırsam korkarım ki Datça ayakkabısız kalacak. Bu gerçekten üzücü bir durum. Bizim işimiz sabır ister, emek ister ama öğrenildiğinde de ömür boyu sahibine ekmek yedirir.”
Datça’da ayakkabı tamirinin yanı sıra çanta, kemer ve cüzdan gibi deri ürünlerinin de tamiratını gerçekleştiren Arslan, sağlığı elverdiği sürece dükkanını açık tutmaya kararlı. Ancak onun hikayesi, kaybolmaya yüz tutmuş zanaatların korunması gerektiğine dair gazetemedya.com.tr okurları için önemli bir hatırlatma niteliği taşıyor.
